Lofrede de Trein

De Trein

“Het mooiste wat uit het Noorden komt is de trein naar Eindhoven”. Een mooie zin van Theo Maassen die ik maar al te graag over neem .

Laat de auto staan en ga reizen met de trein. Dat is wat ik iedereen aan zou raden. Want niks is zo fijn vooruitkomen als met de trein. Elke vrijdag stap ik weer vrolijk in, want ik weet nooit wat me te wachten staat. Waar zouden ze werkzaamheden hebben? Waar is er vertraging? Waar stopt de trein er ineens mee? Elke keer is het weer een verassing als je met de trein reist. Laatst zat ik in de trein op weg naar Eindhoven, toen er ineens aan de noodrem werd getrokken. Mensen zorgen altijd voor afleiding. Maar deze persoon zorgde zelfs voor het genot van de hele trein. Ook de sociale contacten werden op deze manier aangesterkt, want iedereen greep naar de telefoon of ging met elkaar in gesprek. Ook de conducteur wilde hem graag ontmoeten. “Wil degene die aan de noodrem heeft getrokken zich melden bij de conducteur” riep hij om in de trein. Deze persoon had ik graag willen bedanken, maar helaas kreeg alleen de conducteur het genoegen hem te ontmoeten.
Na maar een half uur te hebben gewacht ging de trein al weer verder en verzonk iedereen weer in zijn of haar boek en gedachten. Ik vraag me dan steeds af waar al die mensen toch heen zouden gaan. Wie heeft dezelfde bestemming als mij en gaan naar huis toe? Wie heeft er nog een lange dag te gaan voordat hij thuis is? Hoe zou zijn of haar thuis eruit zien? Interessante gedachtes toch? Die heb je alleen in de trein. Want in de auto kom je die mensen niet tegen hoor.

Het is altijd een gezellige drukte in de treinen en op het station. Neem nou de roltrap op het station. Iedereen staat gezellig op elkaar, te wachten tot ze boven zijn. Zelfs mensen die haast hebben, blijven wachten. Als je de trein dan mist, heb je het in ieder geval gezellig gehad. In Amersfoort wilden ze deze gezelligheid niet meer hebben. Daar staan links op de trap groene voetjes, daar mag je niet meer staan maar moet je lopen. Rechts van de trap staan rode voetjes, daar mag je dus wel staan. Maar dat is toch niet gezellig, met z’n allen achter elkaar? Nee, wij Nederlanders willen juist met een kluitje op elkaar staan. Dat zijn we gewend, daar houden wij van. Wij willen niet de roltrapcultuur uit Engeland! Gelukkig was het maar een probeersel van Amersfoort en worden de groene voetjes hopelijk snel ingeruild voor allemaal rode, zodat wij ook op de roltrap van Amersfoort weer met z’n allen op elkaar kunnen staan!

Wat trouwens echt een band schept tussen treinreizigers is de mobiele telefoon. Elk telefoongesprek delen wij met elkaar. Treinreizigers zijn niet te bescheiden om het voor zichzelf te houden. In allerlei talen worden er gesprekken gevoerd. Het ene probleem na het andere krijg je te horen. Ik als CMV’er leer mooi hoe mensen met die problemen omgaan en heb door het treinreizen al aardig wat ervaring op kunnen doen in de praktijk.

En om mijn ervaring uit te breiden loop ik graag over het station van Utrecht. Ik heb veel stations gezien, maar het station in Utrecht is toch wel de beste. Alle treinen komen daar bijeen, zo ook allerlei mensen. Heerlijk om over het station van Utrecht te lopen, ik kijk mijn ogen uit. Iedereen is bezig, treinkaartjes kopen, het juiste perron zoeken, vragen om hulp, eten halen… Op het station van Utrecht kun je een hele middag gaan zitten en je niet vervelen. Wat verschilt het Utrechtse station met die van Eindhoven bijvoorbeeld? In Utrecht zijn er namelijk bijna altijd werkzaamheden en dan vooral in het weekend. Heel slim bedacht trouwens, want in het weekend gaan er zeer weinig mensen met de trein. Door die werkzaamheden stranden veel mensen op het station in Utrecht. En dat schept een band tussen treinreizigers onderling.


Kortom: De trein brengt ons niet alleen van A naar B, maar brengt ons ook de saamhorigheid waar de individualistische Nederlander zo naar verlangd.