Het theezakje van tante An

Column geschreven door: Merle Witjes

Duurzaamheid. 1 Lang durend. 2 Weinig aan slijtage of bederf onderhevig.
Aldus de dikke van Dale. Mijn definitie van duurzaamheid ziet er heel anders uit: ‘een trend waar we met z’n allen achteraan lopen, maar waar niemand daadwerkelijk wat aan doet. Dit met de enige reden dat wij egoïstisch zijn en niks ons welzijn in de weg mag staan’. Er is dan ook maar één oplossing om de wereld te verbeteren. Stoppen met egoïsme. Alleen op die manier kan er nog wat van de wereld gemaakt worden.

Het woord egoïsme staat echter niet in mijn dikke van Dale. Ik volg namelijk elke woensdag, geheel vrijwillig, colleges over duurzaamheid. Trouw ga ik naar elke les, maak ik alle opdrachten en kom ik als CMV’er zelfs op tijd aan bij de lessen. Een hele woensdag met duurzaamheid bezig zijn is al meer dan de gemiddelde Nederlander in een jaar. Wat ze alleen doodleuk mededelen op die colleges, is dat de wereld over 40 jaar niet meer bestaat. Dit is zware stof, dat zelfs mij als avondmens wakker houdt op de vroege ochtend. Mijn hoofd is veel met dit item bezig, waardoor het onderwerp vaak ter sprake komt bij anderen. Ik zie ze gelijk rekenen. ‘Over 40 jaar, hoe oud ben ik dan?’. Wat maakt het een 20 jarige ook uit, 60 is toch een mooie leeftijd. Een 60 jarige kan het al helemaal niet schelen, want die heeft sowieso geen 40 jaar meer te gaan. En wat doen mensen als ze horen dat ze nog maar 40 jaar te leven hebben? Juist, uit het leven halen wat er in zit. Leven alsof elke dag je laatste is. Denk maar niet dat er dan nog iemand is die zich gaat bekommeren om duurzaamheid. Op het moment dat er werd vastgesteld dat de wereld er over 40 jaar niet meer zou zijn, is de hele betekenis van duurzaamheid verloren gegaan. Het is een woord geworden voor restaurants, waar ze reclame mee kunnen maken. Een woord voor bedrijven, waar ze subsidie mee kunnen ontvangen. Een woord voor mij waar ik wel om kan janken. Duurzaamheid hoort een positieve lading te hebben, maar ik proef alleen de bittere nasmaak.

Mijn tante An geeft het woord duurzaamheid gelukkig weer wat kleur. Zij is namelijk de schoonste, netste en meest principiële vrouw die ik ken. Zij scheidt dan ook keurig haar afval, daar heeft zij een dagtaak aan. Vooral het theezakje moet het dan ontgelden. Deze wordt tot op het bot ontleed. Het zakje gaat in de groene container en het touwtje in de grijze. Voor het nietje rijdt ze naar de stort. Uiteraard doet ze dit op de fiets. Ze heeft wel een auto, maar die is onderhand antiek geworden. Hij staat al jaren, onaangeroerd, in de garage. Dan zou ik bijna het papiertje vergeten dat nog aan het touwtje zit. Deze gaat, zo principieel als mijn lieve tante is, in de papierbak!

Het vergaan van de wereld zal dan ook niet aan haar liggen. Eigenlijk zouden wij allemaal een voorbeeld moeten nemen aan de schoonste, netste en meest principiële tante van deze tijd. Zodat wij pas over 40 jaar ons druk hoeven te maken over de laatste 400000000 jaar op aarde.